‘’Bir çocuğun şımarık yetişmesi için anne ve babasının çelişkiye düşmesi yeter’’ der Prof. Dr. Üstün Dökmen. Bu anlamlı ifadeyi açmakla yazıma başlamak istiyorum.

Çocuk isteğinin yerine getirilmesi için anneye gider, anne eğer isteği reddederse pes etmeyen küçük, babasına giderek şansını zorlar. Baba yavrusuna kıyamayıp annesine ters düşerek çocuğun isteğini yerine getirirse işte bir çocuğu yaramaz ve şımarık olmasına en büyük teşviki yapmış olur.

 Peki bu vehim durumun egalesi neyle hangi davranışla kabildir? Yukarıdaki örnekte anne, çocuğun isteğini hatalı bile olsa kabul etmiş yahut reddetmiş olsa dahi babada anneyi tasdik etmelidir. Yani anne baba arasındaki çelişki çocukta ‘’Annem yapmasa bile babam yapar’’(ya da tam tersi) düşüncesi hasıl olacağından her istediğini elde etmeye alışan çocuk, tabiri caizse yok’u bilmez, kabul değerleri ortalamanın üstünde olur. Bu durum hayatında hayır’ı bir cevap olarak görmek istemeyen çocuğu hayattaki hayırların yıkıcılığı karşısında depresyona sürükler -tabi son bahsettiğim ileri süreçte bir vaka- fakat ailedeki çelişki, ilk etapta şımarıklığa sürüklenen çocuğun en azından ebeveynlerinin ziyadesiyle yorulmasına yol açar.

Şımarık yetişen çocuğu suçlamanın bir anlamı olmadığı aslında bunun aile tarafından gerçekleştirilip tekrar aileye rucu eden bir bumerang olarak döndüğünü ebeveynlerin anlaması, çocuk yetiştirmenin de bir ilmi bir eğitimi olduğunu bilip uygulayan bilinçli aileler dışındaki toplumun % 80 ‘ini vuran, sonuçları gayet ağır olan bir talihsizliktir.

Çocuktaki şımarıklıkla baş edemeyen aileler, ‘’ Beyin kaslarını kullanamayanlar kol kaslarına baş vururlar’’ mantığıyla şımarıklık karşısında daha baskıcı daha otoriter hatta şiddet içerikli olmaya istemeden de olsa sürüklenirler.

 Belki de hatta muhtemelen bu yazıyı okuyanlar, ‘’ Kolay mı canım bunu yapmak, söylemesi kolay tabi’’ gibi ifadeler kullanmışlardır. Bir çocuğun layıkıyla yetiştirilmesinin ne kadar zor olduğunu düşündüğümüzde gayet haklılar. Lakin 4 yaşında bir kız çocuğunun annesi ve bir öğretmen olarak edindiğim tecrübe hasılında söylüyorum ki; anne ve baba yukarıda bahsini ettiğim uygulamayı aralarında kati surette bir mutabakata vararak ve asla taviz vermeden yaparlarsa, çocuk hangi yaşta olursa olsun var olan sorun birkaç net duruşun akabinde sönüp gidecektir.

Sonucun hayırlı olacağını tahayyül edersek evladımıza biraz kıymamız, onun isteklerini yerine getirme alışkanlığımızı yırtık cebimize koymamız icab edecektir.

Durum bu ise tüm anne babalara kolay gelsin.

Ümmügülsüm AKYÜREK

Kimya Öğretmeni