Yetişmiş her insanın içinde, oynamak isteyen bir çocuk vardır. (Friedrich Nietzsche)

Çocuk; hayallerinin sınırı olmayan, küçücük dünyası içinde kocaman mutlulukları olan, masum küçük bir tohumun simgesidir.

Tohumun nasıl işleneceği, nasıl yönlendirileceği, nasıl büyütülüp nasıl güçlendirileceğini de çevresi belirler.

İşte budur ya asıl soru! Nasıl bir çevre, nasıl bir yaşam sunulmalıdır çocuğa?

Hep belirlenen o sınırlar, kurallar zinciri gelir peşi sıra. En değerli varlıklarımızı sakınırız, ne kadar korursak o kadar iyi bir çevre oluşturmuş sayarız kendimizi. O çocuk büyüyüp, birey olamadığını fark edene kadar.

Aslında ona bir yaşam alanı oluşturmak, oluşturulmuş yaşam alanlarına yönlendirmek belki de yapılabilecek en doğru şey. Evet, ona ait bir alan, onun sınırlarının olduğu içinde kocaman özgürlükler yaşayabileceği, birey olduğunun farkına varabileceği bir çocuk dünyası. Düşünsenize, her şeyin ona özel olduğu alanlar, boyuna uygun bir dolap, bir masa, bir sandalye, bir sınıf, bir oda ve en önemlisi kendi yaşıtlarıyla birlikte olabileceği bir sosyal ağ. Bizim için sıradan görünen bu özellikler onların dünyasında birey olduklarını hissettiren koca bir kapı açıyor.

Açılan kapı bir çocuk evi; o çocuğun hayallerini içine alan eğlenebileceği, eğlenirken öğrenebileceği küçük bir dünya. Korunaklı ama özgür, her rengin olduğu ama renklerin sınırlandırılmadığı, bulutun sarı, güneşin pembe, ağacın mavi olabileceği, düşüncelerin yaratıcılıkla birleştiği uçan arabaların, çatısında orman olan evlerin, şeker kutusundan elbiselerin var olduğu bir dünya.

Onlar bu dünyanın içinde yaşamsal deneyimler kazanırken güzel arkadaşlıklar ediniyorlar yaşamın gerektirdiği gibi. Bazen kırılıyorlar, üzülüyorlar, düşüp canlarını yakabiliyorlar tıpkı yaşamın içinde var olduğu gibi. Doğduklarında dahil oldukları hayata o evde hazırlanıyorlar. Başarısızlıkta onlara ait başarıda.. Kazanabilmek de hayata dahil kaybetmekte. Şimdilik küçük roller deneyimleseler de ileride bu küçük rollerin yaşamlarında büyük yeri olabileceğini biliyoruz.

Uzaktan gözlemlediğimiz bu evde bir köşede çocuklar anne baba rolüne hazırlanırken diğer bir köşede puzzle nın son parçasını yerleştirmenin hazzını yaşayan bir çocuk, arkadaşlarıyla kutlama yapıyor. Diğer yanda başka bir çocuk bloklardan şatolar yaparak inşa etme deneyimleri yaşarken diğer tarafta renklerin büyüsünde kendini kaybetmiş resim yapan bir çocuk. Rakamlar hayatımızın büyük bir kısmını alırken hiç düşündük mü çocukken rakamları sıralamanın bize ne başarılar kazandırdığını..

Başlarken sorduğumuz soru gibi nasıl bir çevre oluşturmalıyız çocuklarımıza; korunaklı ama özgür bir alan, kendilerini ifade edebilecekleri zaman, üretebilecekleri bir mekan sağlamak onların sınır tanımayan düşünce güçlerinden, yaratıcılıklarından faydalanmak bunu hissettirmek, onlara birey olmanın fikirlerinin önemli olduğunun, seçimlerinin değiştirilmeden uygulanabilir olduğunu hissettirmek gerekir.

Yaptığı resmi duvara asmak, etkinlikte yaptığı kolyeyi takmak, yaptığı kurabiyeyi keyifle yemek gibi ona özgü etkinliklere katılmak çocuğun dünyasındaki öz güven duygusunu olumlu yönde etkiler.

O zaman bırakalım onları o özgür dünyalarına, yaşasınlar ,deneyimlesinler, üretsinler keşfetsinler bunun yanında bir çocuk evi seçelim değerlimize, seçtiğimiz bu ev içinde  ilk tercihimiz onun mutlu olması, mutlu oynaması ve güven duyması üzerine. Çünkü mutlu oynayan kendini güvende hisseden çocuk eğlenir, öğrenir, üretir.

Onlar birey olmanın tadını çıkarırken bizler de küçük hanım ve beylerin çocuk evindeki maceralarına keyifle eşlik edelim..

Serpil ÇOLAK

Okyanus Kolejleri Okul Öncesi Bölüm Başkanı